Zbudowanie teorii rozwoju poznawczego
Okazuje się, że twierdzenie Perret-Clermont, mówiące, iż konflikt poznawczy jest mediatorem pomiędzy interakcją rówieśników a reorganizacją poznawczą, można najlepiej przetestować w sytuacjach, w których prawdopodobne są jawne przejawy konfliktu. Wydaje się, że sytuacje takie zachodzą, gdy dzieci mają dostęp do dużej liczby danych empirycznych, gdy dane te wskazują na przynajmniej dwa różne rozwiązania problemu i gdy oczekuje się wspólnego rozwiązania problemu. Hipoteza Perret-Clermont odnośnie do znaczenia konfliktu poznawczego wywodzi się z teorii Piageta dotyczącej roli czynników społecznych w rozwoju. Większość dotychczasowych badań na temat współpracy rówieśników została oparta na ideach Piageta, ponieważ przywiązywał on większą wagę do interakcji rówieśników niż do interakcji dorosły-dziecko. W celu zrozumienia zarówno ograniczeń, jak i mocnych stron tego spojrzenia na współpracę konieczne jest zrozumienie roli, jaką interakcja rówieśników odgrywa w teorii Piageta. Piaget wyodrębnił cztery czynniki, co do których był przekonany, że są niezbędne dla zbudowania teorii rozwoju poznawczego: dojrzewanie, doświadczenia w kontakcie ze środowiskiem fizycznym, doświadczenia społeczne oraz równoważenie (samoregulację). Ponadto twierdził, że równoważenie jest najbardziej podstawowym spośród tych czterech czynników. Interakcje z rówieśnikami, a doświadczenia społeczne w ogólności, stają się ważne z uwagi na wpływ, jaki mogą wywrzeć na równoważenie poprzez wprowadzenie konfliktu poznawczego.
