Wzajemne ukierunkowywanie i wspieranie
Konflikt poznawczy nie tworzy form operacji, ale doprowadza do utraty równowagi, co czyni koniecznym pojawienie się aktywności poznawczej; w ten sposób konflikt poznawczy przydziela specjalną rolę czynnikowi społecznemu jako jednemu spośród wielu prowadzących do rozwoju umysłowego. Konflikt społeczno-poznawczy można obrazowo porównać do katalizatora w reakcji chemicznej: w ogóle nie jest obecny w końcowym produkcie, ale jest niezbędny jeśli reakcja ma mieć miejsce. Dlatego też, gdy Piaget patrzy na interakcję rówieśników, poszukuje danych przemawiających za brakiem równowagi, tj. za konfliktem poznawczym. Nie jest on zainteresowany opisywaniem czy wyjaśnianiem procesów interakcji społecznej jako całości. Teoria Piageta jest najbardziej pomocna w wyjaśnianiu tych sytuacji, w których konflikt poznawczy jest wyraźnie i jawnie wyrażony w zewnętrznych zachowaniach społecznych, na przykład w sporach na argumenty. Jednakże w sytuacjach, gdy konflikt nie jest widoczny, a wzajemne ukierunkowywanie i wspieranie są oczywiste, jego teoria dostarcza niewielu wskazówek odnośnie do roli czynników społecznych w rozwoju. Na szczęście pisma Wygotskiego dają możność wglądu w poznawczą wartość tego rodzaju interakcji rówieśników.
