W książce tej przedstawiłem zarys teorii samowiedzy, której przedmiotem jest badanie struktury, dynamiki i funkcji informacji, jakie jednostka posiada o swojej osobie. Teoria ta, będąca w opozycji do psychoanalitycznych i fenomenologicznych koncepcji „ja”, wyrasta z poznawczej wizji człowieka, zgodnie z którą jest on samodzielnym układem informacyjnym, którego działania ukierunkowane są na określone wartości (cele). Działania te są regulowane zarówno przez informacje zewnętrzne, jak i wewnętrzne, zakodowane w pamięci trwałej. Teoria samowiedzy ma kilka osobliwości godnych pod-kreślenia przede wszystkim jest ona funkcjonalna, dynamiczna, skoncentrowana na treści, nieeklektyczna i częściowo ilościowa. Jako teoria niskiego szczebla ogólności (miniteoria) stanowi element psychologicznej teorii osobowości.
W przedostatnim rozdziale chciałbym spojrzeć na omawianą .368 problematykę z innej perspektywy chciałbym mianowicie przypomnieć te twierdzenia teorii samowiedzy, które są szczególnie ważne i które w dużym stopniu stanowią wkład do współczesnej psychologii osobowości. Przypomnienie ich pozwoli lepiej ocenić znaczenie teorii samowiedzy w całokształcie wiedzy naukowej. Struktura. 1. W strukturze samowiedzy wyodrębniłem pięć podstawowych (elementarnych) składników, a mianowicie: sądy opisowe, samooceny, sądy o standardach osobistych, sądy o regułach generatywnych i sądy o regułach komunikacji, czyli samoprezentacji.
